حقوق بشر آن دسته از حقوق بنیادین هستند که برای هر انسان به صرف انسان بودن و بطور ذاتی و برابر تصور می شود. حقوق بشر برای شخصیت انسان ها حیاتی است. برای مثال کسی که نتواند تصمیمات خاص و مهمی مانند داشتن عقیده بر پایه استقلال خرد و نه بر مبنای دین، مرجعیت، سنت و انگاره را بگیرد، نمی تواند انسانیت را به تمامی تجربه کند. حقوق بشر با حقوقی که در نتیجه عضویت در جامعه ای با ساختار دینی و یا ی به دست می آید تفاوت دارد. این نوع دوم حقوق، حقوقی هستند که در نتیجه ایجاد و اعمال قوانین یک دین، گروه ی و یا به طور کلی حقوق اجتماعی محلی(Local community) می باشد. در مقایسه حقوق بشر از بدو تولد متعلق به هر انسان است و این حقوق را نمی توان از کسی سلب کرد یا کسی داوطلبانه از آن چشم پوشی کند.
یکی از این حقوق بنیادین آزادی عقیده(از دیدگاه نگارنده عقیده نشات گرفته از خرد) و آزادی بیان آن عقیده است و صد البته این آزادی به صورت برابر برای همه انسان ها تصور می شود. اما مشکل از آن جا آغاز می شود که در جوامع مذهبی به ویژه جمهوری اسلامی ایران حقوق بشر به نام حفظ اسلام و به نفع اسلام به شدت نقض شده است و آزادی عقیده و بیان از این دست حقوق هستند.
متاسفانه این ستم عظیم در قالب قانون توهین به مقدّسات» بر آزاد اندیشان عقیدتی اعمال می گردد؛ قانونی که در مواردی می‌تواند حتّی مجازات اعدام برای متّهم به دنبال آورد.
مستندات جرم توهین به مقدّسات»، که مورد نقد من است، مادّه ۲۶۲ و ۵۱۳ قانون مجازات اسلامی» است. مطابق این مواد، توهین کنندگان به مقدّسات» اسلامی ممکن است به اعدام و یا حبس از یک تا پنج سال محکوم شوند.
ابهام در معنای مفاهیم کلیدی این دو مادّه قانونی یعنی توهین» (یا سبّ») و مقدّسات» موجب میشود که بر سر اطلاق این مواد اختلاف نظر جدّی رخ دهد. آیا توهین» شامل هرگونه پرسش، سنجش‌گری و حتّی تردیدافکنی میشود و یا این‌که صرفاً شامل به کار بردن الفاظ رکیک در فضای علنی به قصد توهین آن هم در حالت روانی عادّی است؟ آیا مقدّسات» شامل هرگونه اعتقاد اسلامی میشود و یا تنها شامل باورهای ـــ به اصطلاح ـــ ضروری» اسلامی (مانند توحید و نبوّت) است؟ مثلا گروهی از شیعیان دوازده امامی به رجعت» امامان شیعه پس از ظهور امام زمان باور دارند. با این‌حال باور به رجعت» در زمره‌ی اصول اجماعی مذهب شیعه نیست. آیا مثلا توهین به آموزه‌ی رجعت» نیز مصداق توهین به مقدّسات شیعه» است؟
مشکل اصلی قانون توهین به مقدّسات» آن است که اصل وجود چنین قانونی، حتّی در شکل مضیّق، ابهام‌زدایی‌شده و محتاطانه‌ی آن، می‌تواند در نهایت راه را بر آزادی بیان مشروع آدمیان ببندد. تصورّ این امر مشکل نیست که با توسّل به این قانون چه‌سان دولت‌ها و متدینین می‌توانند جلوی نقّادی و فکر آزاد در حوزه‌ی دین و حتی علم را بگیرند چنانچه تاریخ گواه بر این امر است. از این گذشته، این قانون می‌تواند باور، وجدان و عقیده را، که اساساً بایستی بر آزادی اراده و اختیار بنا شود، تبدیل به اجبار کند؛ اجباری که مذهبیون حدود و ثغور آن را از طریق قانون و دستگاه‌های تبلیغی خود معیّن می‌کنند و برای باور آوردن به مردم ابلاغ می‌کنند و مردم هم وظیفه‌ای جز باور آوردن به ایمان اجباری ندارند.
در جهانی که ابزارهای سازمان ملل بیانیه های مرجعی درباره حقوق بشر دارند که به منزله برخورداری همه انسان ها در هر جا از این حقوق است حاکمان تئوکراتیک ایران ترجیح می دهند خصومت بنیادین خود را با حقوق بشر بر پایه قرآن و سنت در سده بیست و یکم ادامه دهند.
یادمان باشد، آزادی عقیده و بیان جرم نیست بلکه حق طبیعی انسان بودن است. اندیشیدن و روشنگری جرم نیست بلکه از ویژه گی های گونه انسان است. تلاش کنیم تا هرگز اجازه ندهیم فرد دیگری به جرم داشتن عقاید متفاوت شکنجه و یا از اولین حق بشر یعنی زنگی محروم شود
حقوق ,انسان ,عقیده ,آزادی ,بشر ,بیان ,حقوق بشر ,و یا ,که در ,از این ,آزادی عقیده ,جمهوری اسلامی ایران
درباره این سایت